Jak powstaje nowa torebka. Cz.3 i ostatnia

Alarm. Jest 8.00. Matko kochana! Jeszcze godzinkę. Błagam! Przestawiam budzik.

Jest 9.00, oczy mi się kleją, nie mogę podnieść powiek. Zwlekam się z łóżka. Kawa, chwila dla siebie i do pracowni… Skąd ja znam ten scenariusz…? ;)

Wydawało się, że najgorsze już za mną. Szablony gotowe, technologia prawie opracowana. Nic, tylko kroić i szyć! I skroiłam. 6 ślicznych kuferków w 6 ślicznych kolorach. Tak, ślicznych… Śliczne to one będą, jak w końcu powstaną ;)

Spoglądam na moich około 240 części i jedyne, co przychodzi mi do głowy, to pytanie:
– Jak ja to ogarnę? Nie, myślę. Nie będę aż tak ryzykować. Dokroję jeden komplet na pierwowzór.

No i się zaczęło… :D Siedzę i zawijam w te sreberka, jak ten borsuk czekoladki ;) Tu o 3 mm za dużo, tam za mało. Tego to w ogóle nie da się w ten sposób uszyć, bo za grubo. O innym sposobie nawet nie myśl, jeśli nie chcesz spędzić tu roku. Podkładam, przewijam, zawijam, zaginam, klepię młoteczkiem, przycinam, docinam… trach! Łamie się igła. Maszyna odmawia posłuszeństwa. Przestawia się chwytacz. Nie ma szycia.

Nie pomagają zaklęcia, żadne czary-mary, ani hokus-pokus. Pomimo najszczerszych chęci nie daję rady.

Bo dobry Bóg, już zrobił co mógł, a teraz trzeba zawołać fachowca! Dzwonię. Fachowiec owszem przyjedzie, za tydzień! I co zrobisz Marleno jedna ty? To proste! Poczekasz. Nie oddasz przecież maszyny w obce ręce, jeszcze jest na gwarancji.

Mechanik przyjechał, maszynę naprawił, ciąg dalszy szycia wreszcie nastąpił :) Prototyp powstał dość szybko. Oczywiście po uszyciu pierwowzoru okazało się, że nie wszystko jest idealnie dopracowane i pewne rzeczy trzeba jeszcze poprawić. Ale w końcu się udało! I już wiem, że nie ma rzeczy niemożliwych! :)